I Niedziela Adwentu rozpoczyna nowy rok liturgiczny w Kościele, a zarazem daje nam początek okresu, który ma przygotować nasze serca na tajemnicę Bożego Narodzenia. Adwent to czas oczekiwania i czuwania, czas, który ma nas prowadzić ku spotkaniu z Chrystusem – zarówno tym, który już przyszedł, jak i tym, który przyjdzie ponownie w chwale. Dzisiejsze teksty liturgiczne przypominają nam o tym oczekiwaniu i wezwaniu do czuwania.

Ewangelia – wezwanie do czuwania (Mt 24, 37-44)

W Ewangelii na I Niedzielę Adwentu Jezus mówi do nas słowa pełne powagi: „Czuwajcie, bo nie wiecie, w którym dniu Pan wasz przyjdzie”. Podobnie jak w czasach Noego, kiedy ludzie nie spodziewali się kataklizmu, tak i teraz wiele osób jest pochłoniętych codziennymi sprawami, nie zdając sobie sprawy z nadchodzącego spotkania z Panem. Jezus wzywa nas do czujności, do gotowości, by nasza codzienność nie przyćmiła nam najważniejszego celu – spotkania z Nim. To wezwanie do czuwania to nie tylko kwestia przyszłego przyjścia Jezusa w chwale na końcu świata, ale również wezwanie do codziennego spotykania się z Nim w modlitwie, sakramentach, w drugim człowieku.

Adwent przypomina, że życie chrześcijańskie to życie w oczekiwanie, które nie polega tylko na bierności, ale na aktywnej gotowości. Czuwanie to nie tylko czekanie, ale przede wszystkim życie w sposób, który odzwierciedla naszą wiarę i nadzieję na spotkanie z Bogiem.

Pierwsze czytanie – prorok Izajasz (Iz 2, 1-5)

W pierwszym czytaniu prorok Izajasz przedstawia wizję czasów ostatecznych, kiedy „wzgórze domu Pana” stanie się wzniesione ponad wszystkie inne góry, a wszystkie narody będą do niego zmierzać. To obraz pokoju i jedności, kiedy „mieczami będą kłuli lemiesze, a włóczniami sierpy” – czas, kiedy wszelkie wojny i podziały ustąpią miejsca Bożemu panowaniu. Izajasz wzywa do pójścia na „światłość Pana”, do życia w pokoju i sprawiedliwości.

W kontekście Adwentu, wizja Izajasza staje się dla nas zaproszeniem do postawy oczekiwania na pełnię Królestwa Bożego, które ma przyjść w przyszłości. Jednak to oczekiwanie ma już teraz owocować w naszym życiu konkretnymi czynami: szukaniem pokoju, sprawiedliwości, miłości i solidarności z innymi. Czas Adwentu to także czas, w którym mamy przypomnieć sobie, że Królestwo Boże zaczyna się już teraz – w naszych sercach, w naszym postępowaniu, w naszej relacji z innymi.

Psalm responsoryjny (Ps 122, 1-9)

Psalm 122 jest wyrazem radości z pielgrzymki do Jerozolimy, świętego miasta, które jest symbolem Bożego Królestwa. „Radujmy się z tego, co mówili mi: Pójdziemy do domu Pana!” – te słowa oddają radość i pragnienie, które powinno towarzyszyć każdemu, kto podąża ku Panu. W kontekście Adwentu psalm ten może nas zaprosić do tego, by nasze serca były pełne radości i nadziei na spotkanie z Jezusem. To czas pielgrzymowania w stronę Bożego Królestwa, czas wzrastania w wierze i miłości.

Drugie czytanie – List do Rzymian (Rz 13, 11-14)

Św. Paweł w Liście do Rzymian przypomina, że „zbawienie jest bliżej nas, niż kiedy uwierzyliśmy”. To słowa pełne nadziei, które wskazują, że nasze oczekiwanie na pełnię zbawienia nie jest czymś odległym, ale już teraz jesteśmy wezwani do życia w świetle Bożej łaski. Paweł wzywa nas do „odrzucenia uczynków ciemności” i do „przyobleczenia się w zbroję światłości”. To wezwanie do życia w prawdzie, do wyrzeczenia się grzechu i życia zgodnego z Bożymi przykazaniami. Adwent staje się w tym sensie czasem, w którym możemy na nowo nawrócić nasze serca, oczyścić je i przygotować na przyjście Jezusa.

Podsumowanie

I Niedziela Adwentu to początek szczególnego okresu w Kościele, który ma nas przygotować na spotkanie z Chrystusem. Wzywa nas do czuwania, do oczekiwania, ale także do życia w sposób, który odzwierciedla naszą wiarę w Boga, który już przyszedł, przychodzi i przyjdzie ponownie. Czuwanie to nie tylko pasywne czekanie, ale aktywne przygotowanie, które ma owocować w naszym codziennym życiu. Adwent to czas, w którym, podobnie jak Izajasz, możemy patrzeć z nadzieją na przyszłość, ale także już teraz budować Królestwo Boże w naszych sercach i w relacjach z innymi. Niech ten czas będzie dla nas okazją do odnowienia naszej wiary i naszej miłości do Boga i bliźnich.