III Niedziela Adwentu, znana także jako Gaudete – Niedziela Radości, to szczególny moment w adwentowym czasie oczekiwania. W liturgii tego dnia widoczna jest zmiana tonu – zamiast skupiać się tylko na wezwaniu do pokuty i nawrócenia, Kościół zaprasza nas do radości, ponieważ zbliżamy się do tajemnicy Bożego Narodzenia. Adwent, choć wciąż jest okresem oczekiwania i przygotowania, w tym momencie staje się także czasem dziękczynienia za Boże obietnice, które wkrótce mają się spełnić. III Niedziela Adwentu to dzień, w którym zachęca się nas, by w sercu już teraz zapanowała radość, bo Pan jest blisko.

Ewangelia – Posłanie Jana Chrzciciela (Mt 11, 2-11)

Ewangelia tej niedzieli przedstawia moment, w którym Jan Chrzciciel wysyła swoich uczniów do Jezusa, pytając Go: „Czy Ty jesteś Tym, który ma przyjść, czy innego mamy oczekiwać?” Jest to szczególny moment w historii Adwentu, ponieważ pokazuje, jak Jan, który wcześniej głosił o nadchodzącym Mesjaszu, w chwili trudności i niepewności zaczyna wątpić. Chociaż Jan był świadkiem wielu cudów Jezusa, teraz z więzienia pyta Go, czy rzeczywiście jest On oczekiwanym Mesjaszem.

Jezus nie odpowiada wprost na pytanie Jana. Zamiast tego mówi jego uczniom: „Idźcie i powiedzcie Janowi, co słyszycie i widzicie: ślepi widzą, chromi chodzą, trędowaci są oczyszczeni, głusi słyszą, umarli zmartwychwstają, ubogim głoszona jest dobra nowina.” Jezus wskazuje na owoce swojego działania: uzdrowienia, cuda, a przede wszystkim głoszenie Królestwa Bożego ubogim. To są znakami Jego Mesjańskiej misji, które potwierdzają, że On jest tym, którego Jan zapowiadał.

W odpowiedzi na pytanie o Jego tożsamość, Jezus wskazuje na konkretne czyny, które są dowodem Jego władzy, i potwierdza, że spełnia się to, czego oczekiwali prorocy. Jest to zaproszenie do tego, by nasze oczekiwanie na Mesjasza nie było jedynie teoretyczne czy abstrakcyjne, ale by miało konkretny kształt w naszym życiu – w naszej relacji z Bogiem, w naszej wierze i w naszym służeniu innym.

Dla nas, chrześcijan, Adwent to czas, w którym z jednej strony czekamy na pełnię Królestwa Bożego, a z drugiej strony już teraz jesteśmy zaproszeni do doświadczania znaków tego Królestwa w naszym życiu. To czas, w którym powinniśmy na nowo pytać: czy w moim życiu dostrzegam owoce obecności Jezusa? Czy moje oczekiwanie na Niego nie jest tylko teoretyczne, ale realne, widoczne w moich działaniach, w moich relacjach z innymi, w moim zaangażowaniu na rzecz ubogich, chorych, samotnych?

Pierwsze czytanie – Prorok Izajasz (Iz 35, 1-6a. 10)

Pierwsze czytanie to fragment Księgi Izajasza, który zapowiada odnowienie i radość, jaką przyniesie przyjście Zbawiciela. „Wtedy otworzą się oczy niewidomych i uszy głuchych się otworzą. Wtedy chromy skoczy jak jeleń, a język niemego radośnie zaśpiewa”. To prorocze słowa o czasach mesjańskich, kiedy zostaną uzdrowione nie tylko ciała, ale i serca. To zapowiedź nie tylko fizycznych uzdrowień, ale także duchowego odnowienia ludzkości, która cierpi na skutek grzechu.

Izajasz maluje obraz pełni pokoju, radości i zbawienia. Ziemia, która była spustoszona i jałowa, ma zakwitnąć, a ci, którzy wędrowali przez pustynię, będą radować się w Bożej obecności. To zaproszenie do nadziei i radości – zbliża się Królestwo, w którym nie będzie już bólu, smutku i cierpienia.

Adwent jest czasem, w którym możemy otworzyć nasze serca na tę radość. Chociaż wciąż żyjemy w świecie pełnym bólu, niesprawiedliwości, smutku i grzechu, to jednak Adwent przypomina nam, że nie jesteśmy sami – Bóg przychodzi, by zmienić naszą rzeczywistość. Jego przyjście jest początkiem odnowy, początkiem, w którym i my możemy uczestniczyć. Czy jesteśmy gotowi na tę odnowę? Czy chcemy pozwolić, by Jezus dotknął naszych serc i uzdrowił nas ze wszystkiego, co nas oddziela od pełni życia?

Psalm responsoryjny (Ps 146, 6-10)

Psalm 146 to hymn pochwalny, który przypomina o Bożych obietnicach i Jego wierności. „Pan otwiera oczy niewidomym, Pan podnosi zgnębionych, Pan miłuje sprawiedliwych”. To przypomnienie, że Bóg jest blisko tych, którzy cierpią, którzy są w potrzebie. Psalmista wzywa, by radować się z tego, że Pan jest sprawiedliwy, troszczy się o ubogich i przywraca porządek tam, gdzie panuje chaos.

Radość, do której zaprasza nas Adwent, jest radością z tego, że Bóg jest wierny swoim obietnicom. To radość, która rodzi się z nadziei na to, że Bóg działa w naszym życiu, że Jego Królestwo przychodzi do nas już teraz, a pełnia tego Królestwa będzie w przyszłości. Radość Adwentu nie jest więc radością opartą na zewnętrznych okolicznościach, ale na głębokim przekonaniu, że Bóg jest blisko i że to, co obiecał, na pewno się spełni.

Drugie czytanie – List do Jakuba (Jk 5, 7-10)

W Liście do Jakuba czytamy wezwanie do cierpliwości w oczekiwaniu na przyjście Pana. „Bądźcie cierpliwi, bracia, aż do przyjścia Pana”. Jakub przypomina, że nasze oczekiwanie ma charakter nie tylko pasywny, ale aktywny – w tym czasie mamy być cierpliwi i pełni nadziei, tak jak rolnik czeka na plony ziemi. Cierpliwość jest jednym z owoców prawdziwego oczekiwania, które nie poddaje się zniechęceniu, ale wytrwa.

Adwent jest więc czasem, w którym nie tylko czekamy, ale też w którym uczymy się cierpliwości – cierpliwości w oczekiwaniu na pełnię Bożych obietnic, cierpliwości w codziennym życiu, które wciąż nie jest doskonałe, ale które ma w sobie już teraz Bożą obecność.

Podsumowanie

III Niedziela Adwentu zaprasza nas do radości, ponieważ „Pan jest blisko”. To radość wynikająca z pewności, że Boże obietnice się spełniają, że Jezus przychodzi, by przynieść uzdrowienie, pokój i zbawienie. Radość ta nie jest powierzchowna, ale ma głęboki wymiar duchowy, rodzi się z nadziei na Bożą obecność i działanie w naszym życiu. Adwent staje się czasem, w którym z jednej strony oczekujemy, a z drugiej strony już teraz doświadczamy owoców Królestwa Bożego.

Niech ta Niedziela Radości będzie dla nas okazją, by w sercu obudziła się prawdziwa radość, która płynie z wiary w przychodzącego Pana, w Jego miłość i w Jego obietnice.