IV Niedziela Adwentu to ostatnia niedziela w tym szczególnym okresie liturgicznym, który przygotowuje nas na radosne Święta Bożego Narodzenia. Zbliżamy się do tajemnicy Wcielenia, do dnia, w którym Bóg staje się człowiekiem, aby zamieszkać pośród nas. W dzisiejszej liturgii nasza uwaga kieruje się ku osobie, która w sposób szczególny współpracowała w Bożym planie zbawienia – ku Maryi, Matce Jezusa.

W Ewangelii, w Księdze Królewskiej, w Psalmie i w Liście do Rzymian w tym dniu pojawiają się obrazy wierności Bożym obietnicom oraz gotowości na przyjęcie tego, co Bóg pragnie uczynić w naszym życiu. IV Niedziela Adwentu przypomina, że czas oczekiwania dobiega końca, a to, na co czekaliśmy – Zbawiciel – wkrótce przyjdzie. To dzień, w którym Kościół zaprasza nas do rozważenia tajemnicy Bożego Narodzenia poprzez postać Maryi, która jest wzorem przyjęcia Bożego planu z wiarą i pokorą.

Ewangelia – Zwiastowanie Maryi (Łk 1, 26-38)

Ewangelia tej niedzieli to słynne Zwiastowanie, w którym Archanioł Gabriel przekazuje Maryi wiadomość o tym, że zostanie Matką Jezusa. Jest to moment, który w sposób szczególny obrazuje całą istotę Adwentu – to czas oczekiwania na spełnienie Bożych obietnic, ale także czas gotowości na przyjęcie Bożego planu w naszym życiu, nawet gdy jest on trudny do zrozumienia.

Maryja staje przed wielkim wezwaniem, które może wydawać się niemożliwe: ma zostać matką Syna Bożego. W odpowiedzi na zapowiedź Anioła, Maryja wyraża swoje wątpliwości: „Jak się to stanie, skoro nie znam męża?”. Nie jest to wątpliwość wynikająca z braku wiary, ale raczej z naturalnej ciekawości i niepewności, jak taki cud może się dokonać. Gabriel wyjaśnia, że Duch Święty zstąpi na nią i moc Najwyższego ją osłoni. Maryja nie pyta dalej, nie stawia oporu, lecz odpowiada: „Oto ja, służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego”.

W tej odpowiedzi Maryi ukryta jest prawdziwa mądrość: w jej „fiat” (tak, niech się stanie) zawiera się pełna gotowość do współpracy z Bożym planem. To w jej postawie widzimy przykład pełnej ufności, oddania i pokory przed wolą Bożą. Maryja nie zna pełnych konsekwencji tego, co ma się wydarzyć, ale przyjmuje z wiarą to, co Bóg jej proponuje. W jej odpowiedzi znajduje się także jej zawierzenie, które otwiera drzwi Bożemu działaniu w jej życiu.

Z tego punktu widzenia IV Niedziela Adwentu staje się dla nas zaproszeniem do zastanowienia się, w jaki sposób my reagujemy na Boży plan w naszym życiu. Czy jesteśmy gotowi, jak Maryja, odpowiedzieć „tak” Bogu, nawet gdy Jego wezwanie jest nieoczekiwane, niełatwe do zrozumienia lub wiąże się z niepewnością?

Pierwsze czytanie – Prorok Natan i obietnica dla Dawida (2 Sm 7, 1-5. 8b-12. 14a. 16)

Pierwsze czytanie z Księgi Samuela odnosi się do obietnicy, którą Bóg złożył królowi Dawidowi. Pan obiecuje, że nie będzie budował domu dla Dawida, lecz że On sam ustanowi „potomstwo” Dawida, które będzie panować na wieki. To obietnica, która wypełniła się w osobie Jezusa – potomka Dawida, który będzie panował na wieki. Obietnica ta jest zapowiedzią mesjańską, która znajduje swoje pełne spełnienie w narodzinach Jezusa, który przychodzi na świat w Betlejem.

Obietnica, którą Bóg składa Dawidowi, jest w swojej istocie obietnicą wierności. Bóg nie zapomina o swoim ludzie, nie zapomina o swoich obietnicach. W kontekście Adwentu ta obietnica staje się dla nas źródłem nadziei. Czas Adwentu to czas oczekiwania na spełnienie obietnic, które Bóg złożył, nie tylko w historii zbawienia, ale również w naszym osobistym życiu. To czas, w którym przypominamy sobie, że Bóg jest wierny, że każde Jego słowo się spełni.

Psalm responsoryjny (Ps 89, 2-5. 27. 29)

Psalm 89 jest modlitwą uwielbienia, która nawiązuje do Bożej obietnicy dla Dawida. „Na wieki będę śpiewać o łaskach Pana”. Psalmista śpiewa o wierności Bożych obietnic i o Jego miłości, która jest niezmienna. Jest to modlitwa pełna nadziei, która w Adwencie staje się dla nas przypomnieniem, że Boże obietnice są wieczne i niezawodne. Choć może się zdarzyć, że w naszym życiu doświadczenia bólu, trudności i rozczarowań przysłonią nam Bożą obecność, to jednak psalmista wzywa nas, byśmy pamiętali o Jego wierności.

Zatem, Adwent to także czas radości z obietnic, które Bóg wypełnia. Czas, w którym możemy na nowo zaufać, że Bóg jest wierny swoim słowom i zawsze dotrzymuje obietnic.

Drugie czytanie – List do Rzymian (Rz 16, 25-27)

W Liście do Rzymian św. Paweł kończy swoje nauczanie, wyrażając wdzięczność i uwielbienie Boga za tajemnicę zbawienia, która została ukryta przez wieki, a teraz została objawiona przez Jezusa Chrystusa. To tajemnica, którą Bóg odkrył dla nas, abyśmy przez wiarę mogli poznać Jego wolę. Paweł kończy ten fragment słowami: „Bogu, jedynemu mądremu, przez Jezusa Chrystusa – niech będzie chwała na wieki”.

W tym kontekście Adwent staje się czasem, w którym rozważamy, że ta tajemnica zbawienia, tak długo ukryta, teraz staje się dostępna dla nas. Bóg objawia się w osobie Jezusa, w którym wypełniają się wszystkie obietnice zbawienia.

Podsumowanie

IV Niedziela Adwentu to czas, w którym nasza radość zbliżającego się Bożego Narodzenia łączy się z głębokim zastanowieniem nad tym, co to oznacza – że Bóg przychodzi na świat, by wypełnić swoje obietnice, by stać się jednym z nas. W tej liturgii przewijają się tematy wierności Bożych obietnic, gotowości do przyjęcia Bożego planu, oraz pełnego zaufania i oddania się Bożemu prowadzeniu.

Maryja, Matka Jezusa, jest dla nas wzorem tej postawy. Jej „fiat” jest odpowiedzią, którą każdemu z nas Bóg proponuje: „Bądźmy gotowi na przyjęcie Bożego planu w naszym życiu, bądźmy gotowi na to, co Bóg chce dla nas”. To czas, by zastanowić się, czy nasze serca są gotowe na przyjęcie tego, co Bóg ma dla nas, czy jesteśmy gotowi odpowiedzieć z wiarą i ufnością na Boże zaproszenie.

Adwent kończy się zbliżeniem do Bożego Narodzenia, ale jego duchowa lekcja trwa dalej: Bóg jest z nami, Jego obietnice się spełniają, a my jesteśmy zaproszeni do tego, by być częścią Jego wielkiego planu zbawienia.