Świątynia ta jest jednym z najstarszych drewnianych kościołów wielkopolskich. Powstała w 1618 r., na co wskazuje data wyryta obok słów proroka Jeremiasza na belce znajdującej się wraz z krucyfiksem z XVI w. pod sufitem ale niektóre części kościoła pamiętają jeszcze średniowiecze. Kościół został wzniesiony na miejscu dawnej kaplicy i szpitala przez Andrzeja z Bnina Opalińskiego, a konsekrowany w 1657 r. przez biskupa Wojciecha Tholibowskiego. Dowodzi tego zapis znajdujący się nad wejściem do zakrystii.
Kościółek, o konstrukcji szachulcowej, oszalowany jest na zewnątrz deskami. Wzniesiony został na planie kwadratu, z nieco węższym, wielobocznie zamkniętym prezbiterium. Do nawy przylegają kruchty o konstrukcji szkieletowej. Dwuspadowy dach pokryto gontem. W zachodniej części, przy nawie wznosi się czworoboczna wieża zwieńczona hełmem z latarnią.
Na uwagę zasługuje ołtarz z drewnianą płaskorzeźbą przedstawiającą koronację Najświętszej Marii Panny. Po jego bokach znajdują się rzeźby św. Jana Ewangelisty, św. Mateusza i aniołów. W lewym ołtarzu bocznym, pochodzącym z XVII w., umieszczono obraz św. Walentego, uznawany za cudowny, oraz obraz św. Jadwigi. W prawym bocznym ołtarzu znajduje się obraz Piety.
