II Niedziela Adwentu to moment, w którym Adwent wchodzi w pełniejszy wymiar, przechodząc od oczekiwania w kontekście ogólnym, ku bardziej konkretnej przygotowanej przestrzeni na przyjście Jezusa. Liturgia tej niedzieli koncentruje się na postaci Jana Chrzciciela, który pojawia się jako Boży posłaniec, przygotowujący drogę dla Mesjasza. Przesłanie tej niedzieli jest wyraźne: Adwent to czas oczekiwania, ale także czas na nawrócenie i przygotowanie, by z radością przyjąć Pana, który przychodzi.

Ewangelia – „Przygotujcie drogę Panu” (Mt 3, 1-12)

Ewangelia II Niedzieli Adwentu przedstawia Jana Chrzciciela, który wzywa do pokuty i nawrócenia: „Przygotujcie drogę Panu, prostujcie Jego ścieżki”. Jan staje na pustyni, w miejscu, które zdaje się być zapomniane i zaniedbane, by ogłosić ważne orędzie: „Nawróćcie się, bo bliskie jest Królestwo Niebieskie”. Jego słowa są zaproszeniem do wewnętrznej przemiany, do oczyszczenia serc i umysłów, aby móc przyjąć przychodzącego Mesjasza.

Warto zauważyć, że Jan Chrzciciel nie głosi obietnic łatwego zbawienia ani sukcesu, ale wzywa do konkretnej zmiany życia. „Owocem nawrócenia” ma być życie zgodne z Bożymi przykazaniami – życie, które nie ogranicza się tylko do zewnętrznych działań, ale rodzi się z prawdziwej przemiany serca. Wzywa do pokuty, do przyznania się do grzechów i do podjęcia wysiłku, by zbudować „proste drogi” w swoim życiu – drogi, które prowadzą do Boga, a nie do własnych egoistycznych pragnień.

Adwent w tym kontekście staje się zaproszeniem do zastanowienia się, co w naszym życiu jest przeszkodą w spotkaniu z Panem. Czy nasze serca są otwarte na Jego przyjście, czy może wciąż zatopione w troskach, grzechach, czy przywiązaniach do rzeczy, które oddzielają nas od Boga?

Pierwsze czytanie – Prorok Izajasz o pocieszeniu i nadziei (Iz 11, 1-10)

Pierwsze czytanie z Księgi Izajasza mówi o Mesjaszu, który przyjdzie, by zaprowadzić pokój i sprawiedliwość. „Wtedy sprawiedliwość będzie pasem Jego bioder, a wierność pasem Jego lędźwi”. Izajasz maluje obraz czasów, w których „wilk mieszkać będzie z barankiem”, a „lew będzie jadł słomę jak wół”. To zapowiedź ostatecznego pokoju, który ma nastąpić, kiedy Mesjasz przyjdzie na świat.

Warto zauważyć, że obraz pokoju, który proponuje Izajasz, nie jest tylko pasywnym stanem, w którym nie dzieje się nic złego, ale jest to pokój, który przynosi sprawiedliwość, równowagę i harmonię w całym stworzeniu. Czas Adwentu, w którym żyjemy, ma być nie tylko czasem oczekiwania na ten ostateczny pokój, ale także czasem, w którym staramy się współpracować z Bożym zamiarem pokoju w naszych sercach, rodzinach i wspólnotach.

Zatem Adwent to również czas, aby przyjrzeć się, gdzie w naszym życiu brakuje pokoju – gdzie jesteśmy podzieleni, pokłóceni, gdzie żyjemy w niezgodzie z innymi. To moment, by wezwać Jezusa, aby przyniósł pokój, który rodzi się z miłości i sprawiedliwości.

Psalm responsoryjny (Ps 72, 1-2. 7-8. 12-13. 17)

Psalm 72 jest modlitwą o sprawiedliwość i pokój, prośbą do Boga, by rządził w sposób sprawiedliwy, wprowadzając harmonię i dobrobyt na ziemi. „Niech góry niosą pokój ludowi, a pagórki sprawiedliwość”. Psalmista prosi, by Boża sprawiedliwość była źródłem pokoju dla całego świata. Ten psalm staje się dla nas modlitwą w Adwencie, kiedy wzywamy Pana, aby Jego Królestwo przyszło, aby pokój, który Jezus przynosi, zapanował w naszych sercach i w naszym świecie.

W tym kontekście Adwent staje się także czasem, w którym nie tylko czekamy na Boże Królestwo, ale staramy się być jego współuczestnikami. Jeśli chcemy, aby Królestwo Boże zapanowało na ziemi, musimy je najpierw wprowadzić do naszych serc i naszych działań. To zaproszenie, byśmy w naszym codziennym życiu starali się być „nosicielami pokoju” w tym świecie.

Drugie czytanie – List do Rzymian (Rz 15, 4-9)

W Liście do Rzymian św. Paweł przypomina, że Pismo Święte zostało napisane, aby „napełnić nas nadzieją”, abyśmy mogli znaleźć pocieszenie i siłę w Bożych obietnicach. Paweł wzywa chrześcijan, by żyli w jedności, niezależnie od różnic, bo Mesjasz przyszedł, aby „przyjąć wszystkich ludzi”. Jezus wypełnił obietnice Boże nie tylko wobec Żydów, ale także wobec pogan, a my jesteśmy zaproszeni, by żyć tą jednością w Kościele i w świecie.

Paweł podkreśla, że życie chrześcijanina powinno być odpowiedzią na Bożą miłość, a nie na oczekiwania świata. To wezwanie do życia w jedności i pokoju, które jest owocem prawdziwego nawrócenia.

Podsumowanie

II Niedziela Adwentu przypomina nam, że Adwent to czas nie tylko oczekiwania na przyjście Jezusa, ale również czas na nawrócenie i przygotowanie. Wzywa nas do nawrócenia w duchu pokuty, do oczyszczenia serc, abyśmy mogli przyjąć przychodzącego Pana. Jan Chrzciciel przypomina, że prawdziwe przygotowanie to nie tylko zewnętrzne ceremonie, ale głęboka przemiana serca, która owocuje konkretnymi uczynkami.

Przesłanie tej niedzieli jest jasne – czas Adwentu to nie tylko okres oczekiwania na Boże narodziny, ale także na pełnię Królestwa Bożego. To czas, w którym jesteśmy zaproszeni do przygotowania drogi dla Pana – w naszym życiu, naszych sercach, naszych wspólnotach. Niech ten czas oczekiwania będzie dla nas okazją do nawrócenia, do zbliżenia się do Boga, który pragnie pokoju i sprawiedliwości w naszym świecie.