W ostatnią niedzielę roku liturgicznego Kościół katolicki obchodzi uroczystość Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata. Jest to wyjątkowy moment refleksji nad panowaniem Chrystusa w życiu wiernych oraz zaproszenie do odnowienia relacji z Nim jako Panem i Zbawicielem.
Uroczystość Chrystusa Króla została ustanowiona przez papieża Piusa XI w 1925 roku encykliką Quas Primas. Była odpowiedzią na rosnący wówczas sekularyzm i nacjonalizmy, które odsuwały społeczeństwa od wartości chrześcijańskich. Papież pragnął przypomnieć światu o suwerenności Chrystusa nad wszystkimi narodami i ludami.
Początkowo uroczystość była obchodzona w ostatnią niedzielę października. Po reformie liturgicznej II Soboru Watykańskiego została przeniesiona na ostatnią niedzielę roku liturgicznego, co podkreśla eschatologiczny wymiar panowania Chrystusa.
Znaczenie w roku liturgicznym
Umieszczenie uroczystości na zakończenie roku liturgicznego nie jest przypadkowe. Symbolizuje ono ostateczne zwycięstwo Chrystusa i pełnię Jego królestwa, które ma nadejść. Jest to czas, w którym wierni są zachęcani do spojrzenia w przyszłość z nadzieją na pełne objawienie się Królestwa Bożego.
Liturgia Słowa
Czytania mszalne tej uroczystości koncentrują się na tematyce królowania Chrystusa i Jego sądu nad światem. W pierwszym czytaniu z Księgi Ezechiela (Ez 34,11-12.15-17) Bóg przedstawiany jest jako dobry pasterz troszczący się o swoje owce. Psalm responsoryjny (Ps 23) kontynuuje ten motyw, wychwalając Pana jako pasterza prowadzącego do zielonych pastwisk.
Drugie czytanie z Pierwszego Listu do Koryntian (1 Kor 15,20-26.28) mówi o Chrystusie jako pierwszym zmartwychwstałym i ostatecznym pokonaniu śmierci. Ewangelia według św. Mateusza (Mt 25,31-46) przedstawia scenę Sądu Ostatecznego, gdzie Chrystus Król oddziela sprawiedliwych od niesprawiedliwych.
Refleksja nad Królowaniem Chrystusa
Uroczystość ta jest wezwaniem do uznania Chrystusa za Króla nie tylko w wymiarze kosmicznym, ale przede wszystkim w sercu każdego człowieka. Królestwo Boże realizuje się tam, gdzie panuje miłość, sprawiedliwość i pokój. Chrystus nie jest królem władzy i dominacji, ale królem służby i ofiary. Przypowieść o Sądzie Ostatecznym przypomina, że obecność Chrystusa objawia się w najmniejszych i potrzebujących. W ten sposób jesteśmy zaproszeni do czynnej miłości bliźniego jako wyrazu naszego uznania panowania Chrystusa.
Zakończenie
Niedziela Chrystusa Króla Wszechświata zamyka rok liturgiczny, otwierając jednocześnie nasze serca na nadejście Adwentu – czasu oczekiwania na przyjście Pana. Niech ta uroczystość stanie się dla nas okazją do głębszej refleksji nad miejscem Chrystusa w naszym życiu i do odnowienia naszej relacji z Nim. Niech Król Wszechświata króluje w naszych sercach i rodzinach, prowadząc nas drogą miłości i prawdy ku pełni Jego Królestwa.
